Bij Kinderhulp werk ik als beleidsmedewerker op de afdeling Bestedingen. Hier komen alle aanvragen dagelijks binnen van gezinnen die in armoede leven. Omdat ik ook heb gewerkt als maatschappelijk werker, ben ik achter de voordeur geweest van soortgelijke gezinnen waarvoor een aanvraag wordt gedaan bij Kinderhulp. Om een kijkje te geven in het werk dat Kinderhulp doet, schrijf ik columns, welke gepubliceerd worden op de website van Kinderhulp.
Cadeautje, 7-11-2022 in de campagne van Actie Pepernoot
Het is vrijdagmiddag. Weekend. Ik wil net naar huis rijden als ik voel dat mijn werktelefoon overgaat. Ik twijfel even, tot ik zie wie het is. De moeder van een gezin waar veel aan de hand is. Ik besluit toch op te nemen en er even voor te gaan zitten. Mijn man is vandaag thuis bij de kinderen, ik heb geen haast.
“Hey Ilona, vertel!”, zeg ik. Ik hoor haar snikken aan de telefoon. Ze komt niet meteen uit haar woorden. Ik wacht even. “Anna, die Sinterklaascadeautjes”, zegt ze dan. Ik moet even nadenken… Sinterklaascadeautjes? Dan begint me wat te dagen. Oh ja! Actie Pepernoot, van Kinderhulp! Toen ik las dat Kinderhulp ook dit jaar in actie kwam rond Sinterklaas, heb ik een paar gezinnen aangedragen die deze hulp het hardst konden gebruiken, waaronder het gezin van Ilona. De cadeaucodes van Actie Pepernoot heeft ze inmiddels via mijn collega-hulpverlener ontvangen.
“Voor allebei de kinderen mogen we 25 euro uitgeven aan een Sinterklaascadeau. Zo fijn en zo lief dat je aan ons hebt gedacht! Echt. We zijn al een jaar aan het ploeteren om hulp te krijgen voor onze twee kinderen, en het lukt maar niet. Dat jij aan ons hebt gedacht voor deze actie… je wilt niet weten hoeveel dit voor ons betekent!”, vertelt Ilona geëmotioneerd.
“Deze moeder voelde zich door Actie Pepernoot zo gezien!”
Deze krachtige moeder, die álles deed om haar gezin weer draaiende te krijgen, die álles deed voor haar kinderen, waarvan eentje veel extra zorg nodig had. Deze moeder die overal om hulp vroeg en nergens werd gehoord. En die buiten elke voorziening viel, omdat ze net teveel verdiende maar met alle zorgkosten voor haar kind onderaan de streep amper wat overhield. Zij voelde zich door deze actie zo gezien!
Een jaar later… en dit jaar sta ik aan de andere kant. Niet meer als hulpverlener, maar als Kinderhulper, draaiende aan de knoppen van Actie Pepernoot. En ik weet waarvoor ik het doe. Ik weet hoe blij je deze ouders maakt. Dat zij ook kunnen genieten van de verraste gezichtjes van hun kinderen. Dat ze geen smoesjes hoeven te verzinnen waarom Sinterklaas hun vriendjes wél een cadeautje geeft. Een onbezorgde pakjesavond als gezin. Dat maak ik graag mogelijk!
Op de geweldige “bedankwand” bij Kinderhulp zie ik vele bedankjes voorbijkomen. Briefjes van dankbare ouders en knutsels van blije kinderen. Ik glimlach als ik een vrolijke kleurplaat tegenkom met: “We hebben een geweldige sinterklaasavond gehad met z’n viertjes. De kinderen voelden zich gigantisch verwend! Dank jullie wel, liefs Ilona”. Wat een cadeautje!
Op kamers, 8-05-2023
Net 19 jaar was ik, toen ik op mezelf ging wonen op 1,5 uur rijden bij mijn ouderlijk huis vandaan. Mijn ouders waren heel blij voor me, en trots. Vooral mijn moeder vond het ook lastig. Ik was de eerste die de deur uit ging. Ze wilde me dan ook graag helpen bij mijn uitzet en alles wat daarbij hoorde. Zelf was ze nooit op kamers gegaan, en ze gunde mij deze stap van harte. Eigenwijs als ik was, met mijn 19 jaar, wilde ik het allemaal zoveel mogelijk zelf regelen. Maar zodra we bij de kassa kwamen, vond ik het toch wel fijn dat mijn ouders afrekenden voor alle spulletjes die ik nodig had.
En dat was nogal wat. Een bed, gordijnen, bureau, fiets en andere spullen. Een boedelbak vol, waarmee we op een zaterdag in augustus vertrokken. Daar ging ik dan echt! Mijn nieuwe kamer maakten we helemaal schoon, en samen richtten we ‘m in. Voor het studentenhuis maakten we een foto om het moment te markeren, en voor ik het wist stond ik mijn ouders uit te zwaaien die wegreden met een lege boedelbak. Had ik nou goed gezien dat mijn moeder natte ogen had?
Het viel me op dat lang niet al mijn huisgenoten zoveel hulp kregen. We gebruikten vooral mijn pannen, borden en bestek, want niet iedereen had wat meegekregen vanuit “thuisthuis”. En waar mijn ouders mijn ziektekostenverzekering bleven betalen, waren er ook huisgenoten die dit zelf moesten doen. In korte tijd leerde ik hoeveel geluk ik had. Ik was (en ben) hen dankbaar dat ze een spaarpotje hadden opgebouwd om mij te helpen, in die eerste jaren naar zelfstandigheid toe. Vanuit het ouderlijk huis, altijd paraat op afstand. Niet alleen financieel, maar ook voor vragen. Want wat te doen bij een overstroming in de bijkeuken, mot met de huisbaas of het maken van die ene pasta?
“In korte tijd leerde ik hoeveel geluk ik had.”
Bij Kinderhulp krijgen we geregeld aanvragen voor jongeren die niet zo’n vangnet hebben. Jongeren die er alleen voor staan, of wiens ouders geen geld hebben voor een uitzet of studie. Zij zijn meer afhankelijk van de hulp van buitenaf. Vanaf je 18e ben je bij wet volwassen, maar kun je ook al die verantwoordelijkheden dragen? Zie je hoofd maar eens bij je studie te houden, wanneer je je zorgen maakt over je huurkosten of zorgverzekering. Kinderhulp helpt jongeren tot 21 jaar met zaken als studiematerialen, spullen om op jezelf te wonen of een fiets om naar stage te kunnen. Daarmee hopen we de armoedestress te verminderen en helpen we hen uit de armoede te klimmen.
Welgeteld drie weken heb ik op mezelf gewoond, voor ik alweer terugviel in mijn vangnet. Met een gescheurde enkelband kon ik direct weer bij mijn ouders terecht. En na een week ging ik met krukken terug naar mijn huisgenoten. Op kamers. Ik hield er rijke ervaringen en vrienden voor het leven aan over.
Kinderhulp is er voor alle kinderen én jongeren tot 21 jaar. Dus ook voor jongeren zonder vangnet, die een steuntje in de rug goed kunnen gebruiken. Met bijvoorbeeld hun kamerinrichting, bijdrage aan een laptop of andere opleidingskosten. Iets dat ze de kracht geeft om mee te doen.
Goed voor elkaar, 25-09-2023 in de week tegen pesten
Ik werd gepest… en hoe! Het was zo erg, dat ik naar een andere school ben gegaan. De reden doet er wat mij betreft niet toe. Er is nooit een goede reden om iemand buiten te sluiten. De impact ervan kan ik me nog goed herinneren. Ik was onzeker en had weinig zelfvertrouwen. Stiekem heb ik er nog steeds weleens last van. Ik denk dat pesten bij ieder kind sporen nalaat, een leven lang. Tot op de dag van vandaag kan ik slecht tegen onrecht, in welke vorm dan ook.
De slogan van de Week Tegen Pesten dit jaar is “Goed voor elkaar!”. Want wanneer je iemand pest, zorg je ervoor dat de ander zich niet goed, veilig of geliefd voelt. Juist de bouwstenen die een kind zo hard nodig heeft om zorgeloos op te groeien. Helaas maken kinderen die in armoede opgroeien met regelmaat pesterijen mee. Misschien niet het klassieke voorbeeld zoals je in films voorbij ziet komen, maar meer onderhuids. De sociale uitsluiting.
“Pesten laat bij ieder kind sporen na. Een leven lang.”
Tussen de regels door, zie ik het terugkomen in de vele hulpaanvragen bij Kinderhulp. Zoals in de aanvraag van Kay, die altijd de afdragertjes van zijn oude broer krijgt. Hij zou zó graag eens zelf zijn kleding uitkiezen, om vervolgens met meer zelfvertrouwen naar school te gaan. Of Isalin, die heel graag wil solliciteren voor haar eerste bijbaan, maar door het gepest om haar gebit het zelfvertrouwen niet heeft om die stap te zetten. En een beugel is voor haar ouders onbetaalbaar… Of Max, de achtstegroeper die nog nooit een verjaardagsfeestje heeft gegeven, en ook niet meer wordt uitgenodigd bij anderen. En Stephanie, die nooit vriendinnen mee naar huis neemt, omdat ze zich schaamt voor de lege koelkast en haar ongezellige kamer met enkel een matrasje op de grond.
Kinderhulp helpt. Met kleding, een beugel, een knalfeest en een ingerichte kamer. En bovenal: dat beetje meer zelfvertrouwen. Ik hoop dat we daarmee de cirkel van armoede en sociale uitsluiting kunnen doorbreken. Maar ergens, ergens voelt het ook krom dat dit nodig is. Want waarom bepalen dingen als iemands gebit, kleding, feestjes of meubels hoe we met elkaar omgaan? Een kind dat opgroeit in armoede kan daar immers niks aan doen.
Laten we samen een omgeving creëren waarin iedereen zich veilig, gerespecteerd en geliefd voelt. Waarin je rekening houdt met elkaars gevoelens en behoeften. Oprechte interesse toont en elkaar probeert te begrijpen. Dan kom je er ook sneller achter hoe het met iemand gaat, en durft iemand eerder aan te geven dat hulp heel welkom is. Wees goed voor elkaar! Niet alleen deze week, maar het hele jaar door.
Sociale uitsluiting heeft een grote impact op het leven en de ontwikkeling van kinderen. Kinderhulp wil dat geen enkel kind de negatieve gevolgen van armoede ondervindt.
Nieuwe schoenen, ter ere van ‘Geef ze warmte’ 21 december 2023
Donderdagmiddag, half 4. Een groep van 5- en 6-jarige kinderen zit met elkaar te geinen in een kring. De meesten hebben lekkere warme kleren en schoenen aan. Logisch; het is december en al flink koud buiten!
Elke week komen we bij elkaar met deze kinderen. De gemene deler? Ze hebben ieder een lastige thuissituatie, met veel spanning. Wij leren hen om hun eigen gevoelens te begrijpen. De kinderen ervaren dat zij niet de enige zijn en vinden het fijn hier. We beginnen altijd met wat drinken en fruit, en ondertussen mag elk kind wat vertellen over de afgelopen week. Eén van de kinderen vertelt trots over haar nieuwe schoenen. Het zijn hoge paarse gympen met een grote ster op de zijkant en een warm vachtje aan de binnenkant. Een ander kindje, Finn, tuurt wat naar beneden.
Niet veel later spelen we in een grote gymzaal het prentenboek ‘wij gaan op berenjacht’ na. Ik speel de grote beer en samen met mijn collega gaan ze langs een parcours waar ze een reis maken langs allerlei emoties. Ze mogen dit op hun blote voeten doen en ik zie Finn zijn plastic laarsjes uitschoppen. ‘Zo, dat deed je snel’, zeg ik tegen hem. ‘Ja, ik vind ze heel stom, ik vind rood niet mooi en ze waren van mijn zus en zijn koud!’ antwoordt hij.
“Ik vind mijn laarzen heel stom! Ze waren van mijn zus en ze zijn koud.”
We spelen ons spel uit en praten nog even na over de emoties die voorbijkwamen. En dan, wanneer we aan tafel nog even zitten te kleuren, ga ik naast Finn zitten. Ik vraag hem of hij ook andere schoenen thuis heeft. Nee, deze heeft hij niet. Hij heeft alleen de rode regenlaarzen, geeft hij aan.
Bij mijn collega kaart ik na afloop het gesprekje met Finn aan. We besluiten om de begeleider van dit gezin eens op te bellen. We vragen of zij eens kan polsen of er hulp nodig is om voor deze jongen schoenen te kopen. Misschien kan er een fonds aangevraagd worden?
Zo’n acht weken later is het feest in de groep. Het is de laatste bijeenkomst en de kinderen mochten zelf meedenken hoe we dat gingen vieren. Er hangen tekeningen aan de wand, er is popcorn en limonade. We hebben ballonnen opgehangen en er staat muziek op. Maar het allerbelangrijkste: Finn komt binnenlopen en rent stralend op mij af. ‘Ik heb nieuwe schoenen!’
EEn baby kost veel geld 2024
Kinderhulper Anna blikt in haar column terug op de periode na de geboorte van haar dochtertje en vertelt over de schrijnende verhalen die ze te horen krijgt in haar werk. Zelf was ze ontzettend blij met de hulp uit haar netwerk, want ze hadden het financieel niet breed. Veel jonge gezinnen die in armoedestress leven hebben die hulp niet en staan er helemaal alleen voor. Steun en hulp is hard nodig voor ouders die worstelen om hun kinderen een goede start te geven.
Daar liepen we dan eindelijk met onze pasgeboren dochter in de oude kinderwagen van mijn oom en tante. Ze droeg een ieniemienie jasje en broekje van haar oudere nicht. Over haar heen lag een gehaakte deken van mijn schoonmoeder. Ik heb veel spullen gekregen van mijn schoonzus, die al 2 kinderen had. Dat was hartstikke fijn, omdat we het financieel niet zo breed hadden. Ook hadden we veel gekocht via Marktplaats. Mocht je dat nog niet weten; een baby kost veel geld!
Mijn oudste dochter werd 9 jaar geleden, na een zwangerschap van 37 weken, onverwachts vroeggeboren tussen kerst en oud en nieuw. Het vroor in mijn kraamtijd flink en omdat ze nog erg klein was mochten we de eerste 2 weken niet naar buiten toe. Zo kon ze al haar energie gebruiken om op gewicht te komen. De doorgewinterde kraamverzorgster nam haar taak heel serieus en mijn man volgde haar adviezen blind op. De verwarming stond in de slaapkamer aan, ze lag onder 3 dekens en had een warme omslagdoek om als ze in de armen van ons bezoek lag. De kruiken werden geregeld verwisseld en ondertussen checkten we telkens of ze in haar nekje nog warm voelde. Het was nog niet makkelijk om zo’n kwetsbaar kindje op temperatuur te houden.
Naast de luiers, billendoekjes en eventueel flesvoeding heb je nog de incidentele kosten als speentjes, een extra hoeslaken etc. En stap voor één product de HEMA binnen, dan vertrek je doorgaans toch nog met een extra rompertje en ach, dat ene leuke vestje is ook wel handig. En dan komen daar nog de maandelijkse kosten voor de opvang bij. Je eigen bijdrage voor de kraamzorg, een hogere ziektekostenverzekering of bij een niet-medische bevalling een fikse rekening van het ziekenhuis. Een baby’tje is ook wel eens ziek. Dan moet je een vrije dag opnemen en dan is een vangnet van grootouders goud waard, want naar de opvang kunnen ze niet als ze ziek zijn.
“Een kindje kan niet voldoende groeien als het niet warm is en goed gevoed wordt, als het stress ervaart door een constante volle luier of honger. “
Met regelmaat voer ik gesprekken met de organisaties die een aanvraag indienen bij Kinderhulp. De laatste tijd praat ik wat vaker met organisaties die hulp of zorg verlenen aan ouders met kinderen in de leeftijd van 0-2 jaar oud. De verhalen zijn ronduit schrijnend. Kinderen met luieruitslag, omdat ze te lang in hun luier moeten rondlopen wegens geldgebrek voor voldoende luiers. Ik hoor over moeders die vanwege stress onvoldoende voeding aanmaken. Of over kunstvoeding die met te veel water wordt aangelengd zodat ze langer met een verpakking kunnen doen. Of een baby die de hele dag in een Maxi-Cosi ligt, omdat er geen bedje of box is. Ouders die niet met hun kindje naar buiten gaan, omdat ze 4 hoog wonen en geen kinderwagen of draagzak hebben. En niet overzien hoe ze dat moeten managen tussen de voedingen door.
Er zijn ouders die het kindje niet warm genoeg kunnen aankleden, in een koud en tochtig huis. Een kindje kan niet voldoende groeien als het niet warm is en goed gevoed wordt, als het stress ervaart door een constante volle luier of honger. Ook gaat het de groei tegen als het te lang in dezelfde houding opgevouwen ligt in de Maxi-Cosi. Het kindje krijgt stress als je als ouder niet op de signalen reageert, omdat je bedolven bent onder de geldzorgen en vlucht in je telefoon. Ouders zonder netwerk, die er echt helemaal alleen voor staan met soms meerdere kleine kinderen. Je kunt geen advies vragen over welke spullen nou echt belangrijk zijn om in huis te hebben, of iemand even de zorg wil overnemen zodat je kunt bijslapen.
Je kunt het niet alleen, it takes a village to raise a child. En wij als Kinderhulp zijn graag een stukje van het dorp om een kindje heen.
HET VERHAAL ACHTER EEN KINDERTEKENING JANUARI 2025
Bij Kinderhulp ontvangen we regelmatig hartverwarmende bedankjes, zoals tekeningen, foto’s of lieve brieven. In december ontvingen we een prachtige tekening als dank voor een aanvraag voor een geschikt bed. Kinderhulper Anna deelt het bijzondere verhaal achter deze tekening: het verhaal van de 7-jarige Merel.
Het begon met een grote teen, die de rand raakte van het voeteneinde van haar bed. Ze was toen 5 jaar. Het bed werd steeds kleiner, of het meisje werd steeds groter. Net hoe je het bekijkt. Ze sliep steeds vaker bij haar moeder in bed. Want in haar peuter bed kon ze niet meer lekker liggen.
Merel is 7 jaar, of eigenlijk al 7,5. Ze is lang voor haar leeftijd, had ze haar moeder een keer horen zeggen tegen de mevrouw die elke week op bezoek komt bij hen thuis. Ze had ook gehoord dat er niet genoeg geld was, om voor haar een nieuw bed te kopen. Merel vond het heel gezellig om bij haar moeder in bed te slapen, maar wilde heel graag een eigen bed dat groot genoeg was. En dan haar kleding, die lag in haar moeders kast. Ze had 2 planken voor zichzelf. Maar veel liever stalde ze al haar eigen kleren en verkleedpakken uit in haar eigen kast.
“Merel vond het heel gezellig om bij haar moeder in bed te slapen, maar wilde heel graag een eigen bed dat groot genoeg was”
Na het eten maakte ze zich samen met mama klaar om te gaan slapen. Ze mocht nog even in haar pyjama wachten op de mevrouw die weer op bezoek kwam. Ze vroeg of Merel er even bij kwam zitten. De mevrouw vertelde dat ze geld had aangevraagd bij een goed doel en dat ze dit had gekregen. Daarom kon Merel nu samen met de mevrouw en haar moeder naar een winkel toe gaan, waar ze zelf een bed en een kast mocht uitkiezen. Toen ze naar boven moest om te gaan slapen, smokkelde ze nog snel een papiertje en haar potloden mee naar boven om een aftelkalender te maken. Ze zouden over 8 nachtjes naar de winkel toe gaan. Nog met haar tekenspullen om zich heen viel ze in slaap.
Na het winkelen maakte Merel een tekening voor het goede doel die haar hielp aan een nieuw bed en een kledingkast. Als bedankje voor het hebben van haar eigen plek. De mevrouw stuurde de tekening door naar Kinderhulp.
Anna schrijft 