We wilden de Belgische Ardennen in al zijn glorie beleven. Dus stippelden we een mooie wandeling uit en trokken onze wandelschoenen aan. Jawel, die hebben we allemaal. Als kind kon ik mijn ouders wel vervloeken om die wandelschoenen, want ik weet nog goed dat we ze kochten bij de Vrijbuiter en ze dan direct ook dienden als warme winterschoenen. Wat vond ik dat erg! Ik wilde gewone hippe schoenen. Mijn ouders lachten me keihard uit toen ik vertelde dat we voor onze kinderen ook wandelschoenen gekocht hadden. ‘Dat had ik nou nooit gedacht’, zei mijn moeder. Het enige verschil is wel: ze krijgen ook ‘normale’ winterschoenen van mij.
Terug naar de wandeling. We kozen ervoor om te beginnen met een scherpe afdaling vanaf een prachtig uitzichtpunt waar je uitkeek over ‘het graf van de reus’. Die afdaling was heel stijl, met een hoogteverschil van 601 meter, dus we waren erg blij met onze stevige schoenen. Dat we die weg ook weer terug omhoog moesten, vertelden we de kinderen nog maar niet. Helemaal beneden aangekomen, waren we direct diep onder de indruk van wat we zagen. Ik omschreef het als het paradijs. De prachtige rivier waar de zon in schitterde, vele bomen, de paadjes eromheen. We trokken onze schoenen uit, aten een broodje en al snel gingen we het water in. Een gemeenschappelijke hobby van ons allemaal is het kijken naar andere mensen. Het is zelfs zo erg dat Bastiaan mij en de kinderen er soms op attent moet maken dat we alle drie iets te lang naar iemand kijken met precies dezelfde wezenloze blik in onze ogen.
We konden op deze plek onze ogen de kost geven, want we zagen een paar jonge mannen met hun Birkenstocks in hun handen en de broekspijpen opgestroopt de rivier oversteken. Ik denk echt dat er zo één valt, zeiden we. De kinderen bouwden een dam met stenen en ik keek wat om me heen. En daar kwamen ze, de eerste kajakken. Rood of geel en allemaal kwamen ze vast te zitten op hetzelfde punt, want het water was zó laag dat het eigenlijk nog maar net kon. Op één strominkje zag je de kajak er of moeiteloos overheen gaan of helemaal vastzitten, waardoor er één uitstapte om te trekken aan de kajak. Al van ver hoorde ik een mannenstem in het Vlaams ‘Amai, ik vertik et om uuuuit te stappen éh’. Oh wat klinkt dat toch fijn, zo’n zalvend Vlaams accent, denk ik. Probeer het zelf maar eens, wanneer je bijvoorbeeld het woord ‘zacht’ op zijn Hollands zegt of op zijn Vlaams met een zachte g, dan klinkt het Hollandse zacht helemaal niet zacht. Maar op zijn Vlaams klopt de uitspraak bij de lading van het woord. Afijn, de kajak met de Vlaamse man erin. Hij en de vrouw zag ik schuiven en duwen met de peddel en hoorde hem wederom zeggen dat hij het echt vertikte om uit te stappen. En dat was ook niet nodig, want hij kreeg het telkens voor elkaar door zijn lichaam heen en weer te bewegen, waardoor de kajak ging schuiven.
Ik moet terugdenken aan de zomervakanties met mijn ouders en zusje in Zuid-Frankrijk. We waren niet de meest gezellige pubers weet ik nog, maar als we samen een activiteit deden als kajakken, dan hadden we erg veel lol. Ik weet nog goed dat ik er echt niet bij mijn moeder in wilde, want die schat situaties net wat optimistischer in dan mijn vader. Bij hem voelde ik mij dan toch net iets veiliger. Nadeel was wel: mijn vader en ik wogen samen meer dan mijn zusje en moeder. Ook wij kwamen dus altijd vast te zitten.
De weg terug omhoog was heel intens. We begrepen nu ook waarom mensen speciale wandelstokken gebruiken. Bij elke boom plofte er wel iemand neer om even te gaan zitten. De zonnebrillen gleden door het zweet van onze neuzen, Lotte liep op het laatst alleen nog in een broekje en Guusje riep de hele tijd dat dit ver-schrik-ke-lijk was. Eenmaal boven zagen we dezelfde mensen als beneden en bleek er ook een andere weg omhoog te zijn, wat minder stijl. Dat heb ik maar niet hardop gezegd tegen de kinderen. Toen we boven een ijsje (de beloning) wilden kopen, bleek je alleen contant te kunnen betalen. Terwijl onze kinderen smachtend naar het ijs keken kregen de winkelmedewerkers medelijden en lieten ons het geld overboeken.
Ik opper ook een tochtje over het water te maken samen. Maar Bastiaan wees mij er meteen op dat ik de laatste dagen ook even lekker wilde lezen; waarom vul je het dan alsnog weer in? Ik keek toch even op de website, maar vond het wel erg duur en bedacht me al snel dat onze meiden ook nog puber worden en we dan blij zijn dat we een activiteit als deze kunnen introduceren op vakantie.
Wanneer we weer thuis zijn en terugkijken op onze vakantie samen, noemen we deze dag toch als één van de hoogtepunten. Het was ook wel heel leuk om samen die klim te overwinnen!
Anna schrijft 