Ik weet dat ik niet de enige ben. Er is zelfs een term voor; Vrijetijdsziekte.
Veel mensen in het onderwijs of hulpverleners hebben er ‘last’ van. Nou heeft mijn werk ook sterke pieken en soms wat dalen. Zo ging ik ook in mijn laatste werkweek tot het gaatje, reikhalzend keek ik uit naar een weekje helemaal niks. We zouden naar Friesland toe, in het vakantiehuisje van mijn ouders. Amper voorbereiding nodig en een autorit van slechts 1,5 uur. Ik deed een aantal dagen bijna niks, behalve leuke dingen met ons gezin, veel buiten zijn, lekker lezen in de zon en dat was fijn.
Maar toen we weer thuiskwamen werd de chronische verkoudheid wat erger, kwam er spierpijn, hoofdpijn en was ik heel erg moe. Ik voelde het boven mijn hoofd hangen en onbewust vinkte ik nog snel mijn lijstje af. Grasmaaien (lekker voor wat extra pollen…) even de bieb, apotheek, wasjes draaien en toch ook dat badpak met Guusje kopen. En toen dacht ik het voor te zijn met een gezonde maaltijd. Het was al te laat. De man met de hamer. Mijn laatste vakantiedagen zou ik ziek doorbrengen.
Grote frustratie, want de meiden gingen logeren en het was eindelijk weer eens Bas en An tijd. Na een dag verzet toch maar toegeven en mezelf toespreken. Ik hoorde mezelf zeggen tegen Bastiaan dat we gelukkig niet in Italië zaten in de hitte na een helse autorit. Maar zuur is het.
Eind augustus komt er een tweede kans, mijn vakantie heb ik deze zomer opgedeeld. Dan heb ik twee weken vrij en als ik de komende drie weken werken wat minder cortisol aanmaak, heb ik wellicht de mazzel dat mijn lijf zich aan onze afspraak gaat houden?
Anna schrijft 