Het station is mijn favoriete plek om mensen te kijken. Juist als ik het niet verwacht en ik me net afsluit met mijn oordopjes in, zie ik op het centraal station in Zwolle een boeiend figuur lopen. Het is een lange man met een blauwe spijkerbroek, zwarte schoenen en groen jasje plus stekeltjeshaar met op zijn arm een gigantische knuffelstier.
Ik ga meteen fantaseren wat zijn bestemming is met deze bijzondere knuffel. Hij gaat vast op kraamvisite voor het eerst en snapt niet dat dit een idioot grote knuffel is waar het kind doodsbang voor is, denk ik. Straks proberen de nieuwbakken ouders waar hij op bezoek is dat te verbloemen door netjes te bedanken. Vervolgens zal deze knuffel verdwijnen naar zolder tot de volgende koningsdag.
We stappen allebei in dezelfde trein, ik loopt achter hem aan naar dezelfde coupé en ik lach vriendelijk naar hem.
‘Kom er lekker bij zitten’ zegt hij. Dat doe ik en mijn oortjes verdwijnen in mijn tas.
Ik vraag nieuwsgierig of hij een nieuwe knuffel heeft gekocht. ‘Die heb ik op de kermis gewonnen’ zegt hij. Terwijl hij praat, beweegt hij als een kat die kopjes geeft zijn hoofd in de zachte hoorns van de stier. ‘Ga je vaker naar een kermis toe om knuffels te winnen?’ Vraag ik hem. ‘Ik kom net uit Heerenveen en ik heb weekend vrij reizen. Dus ik ga het hele land door naar kermissen. En dan probeer ik de grootste knuffels te winnen en kom ik allemaal leuke mensen tegen. Ja ik kan ook naar een pretpark gaan, maar dat is veel duurder.’
‘Wat doe je met al je gewonnen knuffels?’
‘Soms geef ik ze weg, of ik zet ze op marktplaats. Lilo en stitch knuffels zijn veel waard wel €50 of €60,- en ik geef elk jaar ook knuffels aan een stichting en die geven mij dan een waardebon van de intertoys.’
‘Wat leuk, zeg ik. En als kraam cadeau? Nou nee mijn broer was er niet zo blij mee dus ik geef ze niet meer aan mijn neefjes.’
Hij pakt zijn telefoon, opent een blikje cola en hangt lekker tegen de stier aan.
We reizen samen een stukje met elkaar verder. De man, de stier en ik.
Anna schrijft 