Een vrachtwagen van de kringloop kwam voorrijden bij het verzorgingstehuis, op het moment dat ik mijn fiets stalde bij de winkel aan de overkant. Ik registreerde het half en liep de winkel binnen om mijn boodschappen te doen. Na het afrekenen liep ik naar buiten en zag ik dat de vrachtwagen open stond.
Een man van een jaar of 50 droeg een t-shirt van de kringloop boven zijn spijkerbroek en werkschoenen. Hij liep met een steekwagentje en een bruin dressoir erop de wagen in. Hij liep terug het verzorgingstehuis in en kwam aanlopen met een bruin leren 2 zits bankstel, met wat slijtplekken aan de linkerkant en vervoerde deze met een hondje. Maar, zag ik dat goed? Het bankstel leunde niet direct op het hondje, maar op een koekjes blik met bloemetjes, het blik diende als extra poot. Ik stopte ondertussen tergend traag mijn boodschappen in mijn fietstassen en droomde weg.
Ik zag een oude vrouw zitten aan de linkerkant van het bankstel, met 2 kopjes thee voor zich op de salontafel. Een kleindochter van een jaar of 8 ernaast, dat een koekje mocht pakken uit het blik dat haar oma met broze handen vasthield. Ondeugende ogen van de oma die zei dat ze er wel twee mocht pakken en vervolgens de gulle lach van het kind.
Het bloemetjesblik diende nu als balans, onder de bank. Het was geen gezellig trommeltje meer, met koekjes voor een gezellig samenzijn. Oma was niet meer, de familie had de eerste schifting gedaan van haar huisraad, foto albums waren meegenomen en nog wat oude briefjes en kaarten. Een mooi sieraad was voor haar kleindochter. De rest leek geen emoitonele waarde te hebben en mocht naar de kringloop.
De meneer kwam aanlopen met een wit plastic prullenbakje en een paar kussentjes. Hij reed het bankstel naar binnen en sloot de vrachtwagen. De 3 oude heren die voor het verzorgingstehuis op hun rollator zaten, zwaaiden de vrachtauto na. Dat was het dan. Een heel mensenleven in een vrachtwagen, op naar de kringloop.
Anna schrijft 